Stel je voor: je doet je dagelijkse ding. Haalt de kinderen van school, hebt intussen nog even boodschappen gedaan. Je parkeert je auto bij huis en je ontvangt net een telefoontje. Een journalist die graag wil weten hoe het leven in Erbil momenteel is, omdat wij als Nederlanders zo dichtbij Mosul zitten. Ik ben niet dramatisch aangelegd en heb zeker niet geleerd om te liegen en dus vertel ik mijn verhaal. Niet meer, niet minder. Gewoon de waarheid. Nadat ik heb opgehangen, vraagt Ronak enthousiast of ik nu in de krant kom. “Nee, dat denk ik niet,” antwoord ik, “mijn verhaal is toch niet zo boeiend. Die man is een journalist. Die zoeken mensen met spannende verhalen. Dat heb ik niet voor hem.”
De volgende dag heb ik opnieuw contact met de journalist. Hij wil toch het artikel plaatsen. Ik ga uit van een simpel klein stukje, bijna onzichtbaar voor de niet-oplettende lezer. Een andere journalist weet me ook te vinden. Via een omweg achterhaalt hij mijn telefoonnummer. Ook hem vertel ik over mijn saaie leventje, maar blijkbaar is het feit dat ik in Erbil, toch een stad in een islamitisch land, woon al spannend genoeg. Dat ik in diezelfde stad maar bar weinig verneem van de brute gewelddadigheden die op een kilometer of 100 van mij afspeelt, is niet belangrijk.
De artikels in de kranten zijn groter dan ik verwacht had. En hoewel er een paar kleine onjuistheden in staan, ben ik tevreden over het geheel.
Maar de helft van krantenlezend Nederland ziet dat heel anders. De meeste reacties zijn niet mis. Ik blijk een ontaarde moeder die het leven van haar kinderen op het spel zet. Ik ben egoistisch en naief. Als mijn leven me dan niet lief is, laat ik dan op zijn minst de kinderen naar het o zo veilige Nederland sturen. Wat zielig voor onze kinderen dat ze mij als moeder hebben. Jeugdzorg zou maar eens op mij afgestuurd moeten worden. Ach, laat ik mijn dochter Shayda van 9 toevallig nog gevraagd hebben of zij zich onveilig voelt in Koerdistan. “Ja!” zegt ze. “ “Hoezo?” vraag ik haar, “voel je je niet veilig in Erbil?” Shayda antwoordt:“Oh, ja, in Erbil natuurlijk wel! Ik bedoel in de bergen, want daar zijn slangen en schorpioenen.”
Van achter het computerschermpje is het makkelijk oordelen, zo blijkt maar weer. Het merendeel zal Koerdistan of Irak nooit bezocht hebben, maar weet de situatie volledig in te schatten vanuit de luie stoel door in de ochtenden de krant door te bladeren bij het ontbijt en ‘s avonds het 8-uur journaal te volgen. Ze zijn weer helemaal up-to-date. Maar ja, dan komt er ineens een artikel in de krant wat niet past in hun beeld van Irak. Want Irak is nu extreem gevaarlijk. Dat ik in Koerdistan woon, doet even niet ter zake. Officieel bestaan de landsgrenzen immers niet. En dus moet het bij mij op dit moment ook extreem gevaarlijk zijn. Ik zal het huis wel niet uit kunnen, uit gevaar om gepakt te worden door een groep strijders. Wie weet word ik wel uitgehuwelijkt. Ja, dat schijnen ze ook allemaal te doen. Ik zal wel elke seconde van de dag in doodsangst moeten zitten. Elke keer dat de deurbel gaat, bang zijn om de deur te openen. Onze koffers hadden allang klaar moeten staan. Gevuld met kleding voor ons allemaal, wat toiletartikelen en de hoognodige spullen. En VLUCHTtickets, in de hand. Nu heb ik dat allemaal niet gedaan. Oke, ik heb onze namen dan wel direct doorgegeven toen de Nederlandse ambassade daar om vroeg en we zijn extra waakzaam, zoals de ambassade ons aanraadt, maar dat is niet voldoende voor half krantenlezend Nederland. Ik kan nu nog vluchten. Ja, ik kan vluchten. Maar als ik nu op het vliegtuig zou stappen naar Nederland, zou ik het een vervroegde zomervakantie noemen, want ik vlucht niet. Waarvoor in hemelsnaam? De eerdergenoemde journalist vroeg me hoe MIJN leven in Erbil was. Niet om een verhaal bijeen te verzinnen dat past bij het beeld van half krantenlezend Nederland! Notabene las ik vandaag nog in een krant dat de VN haar mensen uit Bagdad halt en ze naar Jordanie heeft gebracht met de bedoeling ze over te plaatsen naar….. jawel: Erbil! De stad die ik moet ontvluchten!
Een Koerdische college, die jaren in Europa heeft gewoond, vraagt me in de kliniek hoe het met me gaat. Ik vertel hem over hoe half Nederland me als ontaarde moeder ziet, omdat ik nog in Erbil zit, terwijl iedereen in Koerdistan blijkbaar op de vlucht is geslagen. Hij kijkt me verbaasd aan: “Zijn er echt mensen vanuit Koerdistan gevlucht?” “Nee, niet dat ik weet, maar half krantenlezend Nederland dat vol op het nieuws zit, meent van wel.”
En dat onze 2 oudste kinderen van 12 en 9 jaar gewoon Nederlands lezen, schrijven, spreken en begrijpen en net als de meeste kinderen in Nederland toegang hebben tot het internet, past zeker ook niet bij het plaatje van half krantenlezend Nederland? Of behandelen zij hun eigen kinderen ook zo? Dreigen met uithuisplaatsing door de Jeugdzorg? Ik heb geen moeite met kritiek, maar wees eerlijk. En hou je bij de feiten.
Mijn eerlijkheid wordt me niet in dank afgenomen. Ik was nog wel zo trots op ons Nederlandse volk dat in mijn ogen zo graag de waarheid hoorde. Maar liever zien ze mij met een stoer en spannend uit de duim gezogen verhaal of op zijn minst wat lekker aangedikt hier en daar in de krant of op de Nederlandse tv verschijnen. Moet ik zeggen dat ik doodsbang ben als ik langs de controleposten met zwaarbewaakte soldaten moet rijden? Was mijn artikel dan wel goed geweest? Had ik dan misschien medelevende reacties gekregen? Maar dezelfde zwaarbewaakte soldaten zie ik elke dag. Al 6 jaar lang. En ik groet hen altijd vriendelijk en zij mij. En ze geven mij nooit problemen. Dus nee, ik ben niet bang van de mensen die voor hun beroep wapens dragen. Sorry dat ik jullie weer moet teleurstellen, maar die lui zijn gewoon vriendelijke mensen die hun werk doen. Nee, dat van die zwaarbewaakte soldaten vergeeft Nederland me vast wel. Dat kunnen ze nog wel begrijpen. Dan moet ik op zijn minst bang zijn voor wat er allemaal gebeurt op 100km van ons huis. Ja, klopt, ik vind dat angstaanjagend als ik die beelden bekijk en ik hoop dat dat snel stopt, maar er zit nog wel een grens tussen die 100 km en Erbil in. En hoewel heel moeilijk voor te stellen voor de meesten: het leven in Erbil GAAT gewoon door. Die soldaten bij de controleposten zijn het enige “spannende” wat ik op een gemiddelde dag meemaak. Maar dat wil niet zeggen dat ik ontken wat er in de rest van Irak gebeurt. En ja, we houden het in de gaten. Maar om nu hals over kop onze kinderen van hun scholen te halen middenin de examenperiode? Dat doe ik niet, omdat dat simpelweg niet nodig is. Was het wel nodig geweest, dan had ik het wel gedaan.
Maar hoewel half krantenlezend Nederland mij dus afschildert als een struisvogel die haar kop in het woestijnzand steekt (wat overigens in Koerdistan heel weinig te vinden is, we leven in een bergachtiggebied, maar ja, dat kun je niet weten als je je maar half inleest in de verhalen en je afsluit voor de waarheid), merk ik nu al dat dezelfde Nederlandse media afneemt in het aantal berichten wat ze verstrekken van het brute geweld in Irak. Zou ISIS dan misschien gestopt zijn dat er bijna niks meer te melden is? Nee, vast niet. Zo gaat dat in de media. Een poosje is het spannend en volgt Nederland het nieuws op de voet. Na verloop van tijd hetzelfde verhaal te hebben gehoord, is Nederland het zat. Wil Nederland niet meer worden doodgegooid met berichten over Irak. Hoewel ondertussen dan nog steeds mensen worden afgeslacht, leeft Nederland ongestoord verder. Het is dan weer de ver van hun bed show. En dat mag wel, maar dat ik eerlijk vertel over wat er in mijn eigen omgeving gebeurt, mag niet.
En ik zeg niet dat er niks kan veranderen, maar tot op dit moment is er nog geen reden geweest onze levens zo hals over kop overhoop te gooien en te vluchten.

Reageren mag op elk blog van mij, dus ook op deze. Hoop dat een beetje respect en volwassen gedrag niet teveel gevraagd is voor de gemiddelde krantenlezer in Nederland: feikjeveenstra@ymail.com