Normaal gesproken volg ik het Nederlandse rijksvaccinatieschema voor onze kinderen, maar om met 4 kinderen naar Nederland te vliegen voor een prikje of om alleen Shayan en Kani mee te nemen naar Nederland en dan toch gauw een week zonder Ronak en Shayda te moeten zijn, is niet echt optimaal. En dus probeer ik zoveel als mogelijk de prikjes te combineren met onze vakanties in Nederland. De afgelopen Kerstvakantie had ik er echter voor gekozen niet naar Nederland te komen, maar met ons gezin thuis te blijven met als gevolg dat het 11-maanden prikje van Kani hier moest gebeuren. Eigenlijk ook nog ietsje te laat, maar Kani was een week of 2 geleden verkouden. De specialisten zeggen volgens mij dat het allemaal geen kwaad kan, maar ik ken een verhaal waarbij een vaccinatie op een zwak moment toch heel ernstige gevolgen heeft gehad en dus wacht ik liever de verkoudheid van Kani af.
Vandaag ben ik dan naar het consultatiebureau gegaan. Via via hoor je dan van andere expats via internet waar zo'n bureau eigenlijk zit. Het is een soort inloopspreekuur: op maandagen en woensdagen in de ochtend kun je er terecht. Net als al die andere moeders met kinderen. Ik vind het nogal chaotisch in het gebouw, maar ik ben er zo'n 2 keer eerder geweest en ik ken mijn weg. Vanuit de centrale hal met de houten banken langs de wanden rechtdoor en dan het eerste gangetje links. Op het eind aan de rechterkant worden baby's gewogen. Volledig met jas, kleding en luier nog aan. Ik zie er niet zo de noodzaak van Kani zo te laten wegen, maar ik sta toch maar in de rij. Geen idee wie er voor me zijn of na mij. Op een gegeven moment pikt een oudere vrouw die een soort van portier speelt voor de tegenoverliggende kamer, mij uit de rij: "Kom maar hier naartoe," zegt ze. Ik weet dat daar de daadwerkelijke vaccinaties worden gegeven en dus loop ik naar de andere kamer. Het wegen laat ik dus maar voor wat het is.
In de andere kamer lijken 2 artsen aanwezig. Dat wil zeggen, dat ik 2 vrouwen met een witte jas aan zie. De ene actief, geeft prikjes, praat met ouders, de ander zit onverschillig pistaches of andere nootjes met een dopje te eten. De dopjes gooit ze in een prullenbakje onder haar bureau. Twee andere dames zijn waarschijnlijk een soort van assistentes, want zij noteren de gegevens.
Volgens het Koerdische schema ben ik helemaal niet op het goede moment daar, want dan moet je komen in de eerste 24 uur na de geboorte, de eerste week, met 2, 4, 6, 9, 15 en 18 maanden en een keer met 4-6 jaar. Kani is 11,5 maand. Volgens het Nederlandse schema zou ze de DKTP met Hib moeten hebben. De vaccinatie tegen Kinkhoest mist hier sowieso al. Dat wordt dus een DTP. De Polio is niet in prikvorm, maar in druppelvorm. Dat schijnt overigens wel beter te beschermen tegen polio in risicovollere gebieden, heb ik me laten vertellen door een medewerkster van het RIVM in Nederland.
Het is een beetje moeilijk communiceren met de arts die de prikjes geeft. Ze spreekt nauwelijks Engels, dus moet ik het doen met mijn Koerdisch. Ik begrijp alleen niet alle termen, maar DTP komen we aardig overeen. Hib gaat niet lukken. Ze begrijpt niet wat ik bedoel en verder uitleggen is moeilijk. Volgens mij wil ze me ook nog een pokkenvaccinatie aan Kani laten geven, maar ik zeg dat ik die niet wil.
Uiteindelijk mag Kani op het tafeltje liggen. De arts haalt een naaldje uit een steriele papieren verpakking. Ik vraag nogmaals voor de zekerheid wat ze gaat geven en daarna geeft ze Kani haar prikje. In het linkerbeen. Kani zet een gezicht op dat ze wil huilen en even geeft ze ook geluid, maar de arts geeft daarop direct de polio-druppeltjes in haar mond. Twee in totaal. Het smaakt Kani blijkbaar goed, want ze smakt er lustig op los en ze vergeet vervolgens te huilen om het eerdere prikje. Dat hebben we dan weer gehad.
"Hoeveel kost het?" vraag ik de arts. "Niks, het is gratis," antwoordt ze. Ik bedank haar vriendelijk en vertrek weer met Kani en Shayan. Eerst moet ik me nog een weg banen door al die andere moeders en kinderen in de gang, weer door de centrale hal naar buiten.
Daar stopt een auto. Een vriend van Rebaz rijdt toevallig langs en vraagt of alles wel goed is met ons, aangezien we net bij die kliniek vandaan komen. Ik stel hem gerust door te zeggen dat het alleen voor een vaccinatie is en hij rijdt daarna weer verder.
Ik zet de kinderen weer in hun autostoeltje en vertrek dan weer naar huis. Hopen dat Kani zich zo goed blijft voelen als dat ze deed.