Amper bekomen van onze terugreis uit Nederland en nog maar net twee nachten thuis geslapen, begonnen we aan onze zoveelste verhuizing binnen Koerdistan.
We begonnen in de zomer van 2008 in Massif bij mijn schoonouders. Daar woonden we 8 maanden, toen we in februari 2009 naar appartement 1 verhuisden in de kliniek. Van al onze huizen in Koerdistan hebben we daar het langste gewoond, want we verhuisden "pas" naar Vital Village toen Shayan een paar maanden oud was (rond maart 2011). Na 3 maanden verhuisden we terug naar de kliniek. Naar appartement 3. Volgens mij was het een jaar later toen we in Harsham terecht kwamen. Daar bleven we 8 maanden om vervolgens opnieuw in de kliniek te wonen, in appartement 6. Ook daar hebben we volgens mij bijna een jaar gewoond, voor we in Bafrin City kwamen. Dat zal zo'n half jaar geleden zijn inmiddels. En nu zijn we opnieuw verhuisd.
Met een vriend had ik 2 huizen bezichtigd in Bafrin City, de wijk waar we de afgelopen paar maand hebben gewoond. Een ervan was een villa, maar dan 2 verdiepingen. Het andere een appartement. Geen van beiden was echt naar mijn smaak, maar het appartement had iets meer mijn voorkeur dan de villa.
Dezelfde dag kreeg ik van Rebaz een telefoontje met de optie dat we ook opnieuw boven de kliniek konden gaan wonen. Naar appartement 3. Hoewel de appartementen boven onze kliniek erg klein zijn met maar 2 slaapkamers per woning, heb ik het er altijd prettig gevonden. In de kliniek voel ik me thuis. Ook is de toevoer van het water er goed geregeld, iets wat nog niet overal in Koerdistan het geval is. Bovendien hebben we een grote generator, die zeker tijdens openingsuren van de kliniek op stand-by staat, voor het geval de gewone stroom wegvalt. Verder hebben we een aardige internetaansluiting, dus geen reden om te klagen, lijkt mij. Maar het fijnste is dat Rebaz zelf eigenaar is van deze appartementen.
Ook al zal het er vast wel zijn, maar misschien hebben wij gewoon wat pech gehad daarmee, maar in Koerdistan heb ik nog niet dezelfde rechten gezien voor een huurder van een woning, zoals in Nederland. Oke, onze eerste huurwoning verlieten we, omdat ik de huur van $3000 per maand belachelijk hoog vond. Maar in Harsham, waar we een schattig klein huisje huurden naast een speeltuintje, wilde de eigenaar zelf weer in het huis komen wonen en nu in Bafrin City wil de eigenaar het huis ook verkopen. We hadden wel de eerste optie, maar zonder een vorm van hypotheek blijft het moeilijk (danwel onmogelijk) om zo even een paar honderdduizend dollar op tafel te leggen. Maar ik heb er vrede mee. Het gaat zoals het gaat. Het huis was leuk voor de tijd zolang het duurde.
Maar de zekerheid van in de kliniek wonen, is dan ook wel weer even fijn, alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat we ook wel eens zijn vertrokken uit de kliniek, omdat iemand ons appartement graag wilde huren.
Het appartement waar we nu wonen, hebben we overigens eerder in gewoond. Het leuke is dat er nu een mooie donkere laminaatvloer in ligt en er nieuwe keukenkastfrontjes zijn geplaatst en dit het huis toch een iets ander uiterlijk geeft. Ook buiten is een en ander veranderd. Er zijn 2 nieuwe supermarkten bij gekomen. Beiden schuin tegenover de kliniek. Het voelt vertrouwd om hier weer te wonen en toch ook nieuw.
De verhuizing zelf heb ik grotendeels alleen gedaan. Alles zelf ingepakt en uitgepakt. Op mijn eigen verzoek, omdat bij eerdere verhuizingen toch een en ander was kwijt geraakt. De laatste dag werd ik wel geholpen door onze twee schoonmakers uit Bangladesh met het inpakken van de vrachtauto van onze meubels en de laatste ingepakte tassen. In anderhalf uur tijd hadden we alle laatste spullen op de oprit gezet, toen bleek dat er een miscommunicatie was met het vervoer. Ik belde een paar keer naar onze chauffeur van de kliniek, een jongen die producten wegbrengt en andere zaken buiten de kliniek regelt. Ik moest inmiddels terug naar de kliniek. De jongens liet ik achter bij ons oude huis. Toen ik alweer terug in de kliniek was, kreeg ik een telefoontje van onze chauffeur. De beveiliging van de wijk wilde de vrachtauto niet binnen laten, omdat er volgens hem een formulier moest zijn ingevuld. Ik belde met de vriend met wie ik eerder die huizen had bezichtigd. Hij kent de manager van de wijk. Evenlater was dan toch alles geregeld, mocht de vrachtauto de wijk in, konden ze de spullen inladen en terug komen naar de kliniek.
Het heeft een paar dagen geduurd, maar inmiddels zijn we helemaal over. Alles is uitgepakt of tijdelijk opgeslagen in de berging.
Ronak, Shayda en. Shayan slapen nu alledrie op 1 slaapkamer. Kani nog bij Rebaz en mij.
En nu is ons volgende doel het bouwen van een eigen huis op een stuk grond op de weg tussen Erbil en Massif. Een huis waar we met ons allen gewoon inpassen. Nu kennen we een huis, dat van buiten erg mooi is, maar van binnen (naar mijn idee wat ik op de plattegrond zag) niet een logische indeling voor ons gezin heeft. Maar de indeling kan voor een groot deel worden aangepast. Vandaag maar even dat huis gaan bezichtigen met de kinderen.

Gisteren tijdens een momentje van rust via skype gebeld met mijn ouders, die hun 40-jarig huwelijk vierden en mijn oma die 87 jaar was geworden. Zelf was ik eergisteren jarig: 36 jaar. Niet dat Rebaz en ik onze verjaardagen echt vieren, behalve met een gebakje als ontbijt. Vanwege het mooie weer hadden we wat eten gehaald bij een kippenrestaurantje en dat aan de kant van de weg tussen Erbil en Massif opgegeten. In de lente zitten er altijd veel mensen te picknicken langs de kant van die weg. Later waren we doorgereden naar een stuk in Massif waar ik nooit kom: Bij het stoplicht aan het kruispunt op de hoofdweg (vanaf Erbil gezien) linksaf en dan zover rechtdoor rijden, tot er geen huizen meer staan. Daar is het uitzicht op de andere bergen adembenemend mooi. Zeker, in de lente, nu het gras en de bomen mooi groen zijn. Wel had ik de kinderen gezegd niet te ver af te dwalen, maar vlakbij de (geparkeerde) auto's en mensen te blijven, omdat ik in de verte schoten hoorde. Waarschijnlijk gewoon van mensen die voor de lol aan het schieten zijn, maar door de camouflerende omgeving kun je niet zien waar het vandaan komt. Ik ga er dan vanuit dat ze niet bewust zullen schieten op mensen en in dat geval zal het veiliger zijn als je vlakbij auto's en grotere groepen mensen blijft, zodat je opvalt in de bergen. Bovendien zullen er in dat gebied vast ook slangen en misschien andere gevaarlijke dieren kunnen voorkomen, zoals schorpioenen. Niet dat je die dieren dieren regelmatig tegenkomt, hoor. Zelf heb ik vaak bij andere landen het idee dat je elke week wel een of ander eng of gevaarlijk dier zult zien. Maar in Koerdistan heb ik in al die jaren dat we hier wonen (sinds juni 2008) en dat we hier op vakantie kwamen (jaarlijks sinds december 1998) nog nooit 1 levende slang gezien (wel ongeveer 2 of 3 dode). Wel kroop er vorige zomer een ca 1 meterlange slang langs onze auto, toen we net hadden gezwommen in de Middle of Nowhere en weer terugreden naar huis. Deze slang kon ik niet zien, omdat ik op de passagiersstoel zat en de slang aan de andere kant van de auto kroop (Rebaz zag hem). Verder heb ik slechts 1x een levende schorpioen gezien (in 2007 toen we als tandheelkundige delegatie naar Koerdistan waren gekomen). Maar voorzichtigheid is nooit weg. Ik laat de kinderen daarom liever niet te ver weg gaan tijdens picknicken. Je weet immers maar nooit.